Pilot wycieczek

Uwielbiam to. Jako pilot wycieczek, raz za razem jestem pytany o szczegóły pilotowania samolotu…

– A więc czym się zajmujesz?
– Jestem pilotem.
– O, super! Gratulacje! A dokąd latasz?
– A różnie. Bangkok, Hanoi, Dubaj, Hongkong, Singapur… Teraz lecę do Colombo, a potem do Los Angeles i Nowego Jorku.
– Latasz boeingiem?
– Czasami boeingiem, czasami airbusem.
– Koncentracja przez cały lot?
– Zazwyczaj śpię.
– Śpisz?
– Albo coś czytam.

Jestem pilotem wypraw.
Tak bardzo przyzwyczaiłem się, że pilot prowadzi wycieczki przez góry, miasta i bezdroża, że skojarzenie z samolotem jest dla mnie zupełnie niecodzienne.

Ale jest kilka podobieństw. I różnic.

• Podróżujemy po świecie.
  Ja widzę bazary pełne przypraw i tropikalne wyspy. Pilot samolotu widzi lotniska.
• Pomagamy ludziom się przemieszczać.
  Ale tylko ja mogę się z nimi zaprzyjaźnić.
• Informujemy.
  On mówi: Podróż potrwa 3 godziny. Temperatura 30 stopni.
  Ja mówię: Podróż potrwa 3 tygodnie. Temperatura 30 stopni. Polecam szejki z mango.
• Mówimy po angielsku z dziwnymi modyfikacjami.
  Nasz znajomy pilot mówi: Heloł. Dzis is kapten spiking. Łekamon bord.
  Ja mówię: Ju tejk as tu de dżangel. Łi slip in da hat.
• Omijamy burze.
  On wzbija się wyżej. Ja wchodzę do miejscowego baru. Na szejk z mango.

Pewnie nieźle jest być pilotem samolotu.
Ale te szejki z mango…

Czy można pokochać grupę? Ludzie na moich wyprawach.

– Wojtku, a ta deszczówka płynęła z góry na dół czy z dołu do góry?
Przyglądam się pytającej twarzy. Poważne pytanie.
– W dół.
Jest pięknie!

Wyprawy tworzą ludzie.
Ich uśmiech rozświetla mi myśli.
Uśmiech. Gest. I spojrzenie.

—
Wiało. Ciemne chmury pojawiły się nagle.
Dojechaliśmy rowerami do autokaru.
Sześćdziesiąt kilometrów pod wiatr.

I wtedy z nieba spadł lód.
Ogromne kule gradu.
Taki grad nie powinien istnieć. A ten rąbał i niszczył wszystko.

Rowery rzuciliśmy na ulicę. Biegiem do autokaru.
Spadały gałęzie. Runęło gdzieś drzewo.
Ściana gradu i deszcz ostry jak nóż.
Wszystko szare. Jakiś samochód ledwie wyminął leżący rower.

Zostało nas dwóch.
Dwadzieścia rowerów na drodze.
I dwie pary rąk ładujących je na przyczepę.

Nie mówiliśmy nic. Deszcz spływał po plecach.
Przemoczeni, zziębnięci, pracowaliśmy razem.
Rozumieliśmy wszystko. Wyprawy tworzą ludzie.

—
Sri Lanka.
Autobus wspina się po wąskich, krętych uliczkach.
Kierowca nie wie, gdzie jechać.
Mijamy te same budynki. Już drugi raz.

– Patrz! Pies!
Najlepsza zabawa świata.
Seria zdań śmiesznych tylko tu i tylko dla nas.
Najlepsza grupa na świecie.
Każde słowo wywołuje śmiech do rozpuku.
Jest pięknie, jesteśmy razem.
Wyprawę tworzą ludzie.

Mijamy hotel już po raz trzeci.
– Patrz! Awokado!
I śmiech!

—
Siedzimy.
Opowiadam o wojnie domowej.
Ich oczy wpatrują się w dal.
Słuchają.
Czuję, jak słowa wpadają w ich serca.
Nikt nic nie mówi, ale wszystko wiemy.

—
Jaskinia w Laosie.
Jesteśmy sami daleko od wejścia.
Jest ciemno. Wąskie światło latarki.
– Uważaj.
Chwytamy się za ręce.

—
Powrót do domu, zamykam wyprawę.
Głos mi się łamie. Tyle przygód razem.
Emocje, zdarzenia i więź.

Ktoś bierze mikrofon. Mówi takie słowa, że łzy stają mi w oczach.
Ze szczęścia.

—
List z Polski.
“To była najlepsza przygoda mojego życia. Wyprawę tworzą ludzie.”

—
Dworzec w Tajlandii.
Bardzo ciężka chwila.
Gonitwa, emocje i stres.
Jestem tak wykończony, że nie mogę mówić.
Głód ściska, oczy przekrwione z niewyspania.
Wszystko jest źle.
Siadam w fotelu i zamykam oczy.

Otwieram.
Widzę uśmiech anioła.
– Wojtku. Proszę. Kupiłam Ci bułkę z budyniem.